Türkiye’nin ekonomik ve sosyal yapısında, esnaf ve sanatkarların vazgeçilmez bir yeri ve önemi vardır. Esnaf ve sanatkarlar hem sayı hem de istihdam ve üretimdeki payları bakımından önemli bir yere sahiptir. Toplam işyerlerinin % 98’ini oluşturan esnaf ve sanatkarların istihdamdaki katkı paylarının % 45,6 olduğu görülmektedir.

    Ancak, çeşitli ülkeler açısından bu göstergeler incelendiğinde, ülkemizde esnaf ve sanatkarların sorunlarına Hükümetlerce önem verilmesine rağmen özellikle Avrupa Birliği’ne uyum çalışmalarının ivme kazandığı günümüz ortamında getirilen iyileştirme önlemlerinin yetersiz olduğu her kesimce kabul edilen bir gerçektir .Bazı göstergelerin olması gereken düzeye çekilmesi için, Konfederasyonumuzca gereken çalışmalar yapılmakta ve bu çalışmalarına Hükümetlerden de destek beklenmektedir.

    Esnaf ve sanatkarların ülke ekonomisi içinde hak ettiği yeri almalarını sağlamak onların varolan tüm sorunlarının çözümü ile mümkün olacaktır. İşletmelerin kaynak ihtiyacı, işletme sahibi ve çalışanların sosyal güvenliği , vergi yükleri  teşvik uygulamaları, eğitim, işyeri sorunları, enflasyon bir bütün olarak ele alınıp bu hususlardaki sorunları çözümlenmediği takdirde esnaf ve sanatkarların kendi ayakları üzerinde durmasından öteye gidemeyeceği muhakkaktır.

    Vergi sistemimizin; muafiyet, indirim, istisna ve düşük oran uygulaması halinde esnaf ve sanatkarın vergi ile ilgili sorunları da en aza inmiş olacaktır. Ancak, bugün gelişmiş ülkelerde bile tam olarak kaldırılmayan fakat boyutları küçültülen vergi ayrıcalıklarının esnaf ve sanatkarların da uygulanması gerekir.

    Mükellef olarak büyük bir potansiyele sahip olan kesimimiz elde ettiği kazançlar üzerinden vergi ödemek yükümlülüğünü bilincinde olarak bu mükellefiyetlerini severek yerine getirmektedirler.

    Ancak,  mükellef olarak daha işe başlarken kendilerinden oldukça çok sayıda belge  istenmekde bu belgeler tamamlandıktan sonra yani vergi mükellefi olduktan sonra çalışma hayatlarını sürdürürken ise yoğun bir mali yükümlülükler takvimi  ve çok sayıda ticari belge  ile karşılaşılmaktadır.

    Esnaf ve sanatkarlarımıza; kendilerini ilgilendiren tüm konuların yanı sıra vergi mevzuatında yapılan değişiklikler, yönetmelikler, tebliğler Konfederasyonumuzca çıkarılan genelgelerle duyurulmaktadır.

    Anayasa ve modern vergicilikte herkesin mali gücüne göre vergilendirilmesi temel ilke kabul edildiğine göre bir yükümlünün mali gücünün en doğru göstergesi de onun kazancı olmaktadır.

    Türkiye’de yıllardan beri verginin yaygınlaştırılacağı, vergi kaçaklarının önleneceği söylenip geldiği halde, bugüne kadar hiçbir somut önlem alınamamış, bir devlet politikası olarak esnaf ve sanatkarları sıkıntıya sokan hayat standardı uygulaması uzun yıllar devam ettirilmiştir.

    Ancak 29.07.1998 tarihli ve 23417 mükerrer sayılı Resmi Gazetede yayımlanan ve 13 kanunda değişiklik yapan 4369 sayılı Kanun ile bu haksız uygulama kaldırılmış ve esnaf ve sanatkarlar lehine bazı düzenlemeler yapılmıştır.

    Esnaf ve sanatkar tanımı, 6762 sayılı Türk Ticaret Kanununun 17. Maddesinde yapılmış ve 507 sayılı Esnaf ve Sanatkarlar Kanununun 2. Maddesinde de aynı tanım tekrarlanarak, bu tanım kapsamına girenlerin meslek odalarına kaydolması zorunluluğu getirilmiştir. Her iki Kanununun verdiği yetki uyarınca, esnaf ve sanatkarlar ile tacir ve sanayici ayrımı 86/10313    sayılı Bakanlar Kurulu Kararı ile belirlenmiştir. Söz konusu Bakanlar Kurulu Kararı ile 213 sayılı Vergi Usul Kanununun 177’nci maddesinde yer alan “1.sınıf defter tutma hadlerinin yarısını aşmayan” ölçekteki işletmelerin sahipleri esnaf ve sanatkar sayılmış, bu hadleri aşanlar ise tacir ve sanayici olarak kabul edilmiştir.

    

    Vergi sisteminde ise esnaf ve sanatkarlar için , vergileme bakımından; “basit usule tabi olanlar”, “işletme hesabına esasına tabi olanlar” , “bilanço esasına tabi olanlar” şeklinde bir ayrım yapılmıştır. Her üç grup kapsamına girebilen esnaf ve sanatkar bulunmaktadır . Şöyleki Bilanço esasına göre defter tutmakla birlikte esnaf odalarına kayıtlı olanlar görülebilmektedir